Kaç Gün Oldu.

Selamlar herkese.Kaç gün olmuş yazmayalı.İtiraf etmeliyim ki takipçi olmadığı için şevkim kırıldı galiba.Başka sebepleri var mı bilmiyorum açıkçası.Neyse.21 Nisan benim doğum günüm.Yani şu saatlerde 20. yaşımın son dakikalarını yaşıyorum.Pek kimse hatırlamayacak yine lan.Olsun hatırlanmak istesem ona uygun biri gibi yaşardım.Yine de ne yalan söyleyeyim çok emek verdiğim insanların o karanlıkta kaybolup gitmesine rağmen bir mesajı çok görmemelerini isterdim.En azından doğru şeyler yapmış olduğumun kanıtı olarak bunu görmek beni mutlu ederdi.

20 yıldır bu dünyada bir yer kaplamaktan fazlası olarak kendime bir şeyler katmaya çalışıyorum.Bilinçli olarak geçirdiğim yaklaşık 16 yıl var.Öncesi bebeklik.Bu 16 yıl neler yaşadım,neler gördüm,kimleri tanıma fırsatım oldu...Hafıza konusunda insanların övgüsünü hep kazanmış olan biri olsam da artık hatırlamakta sıkıntı çekiyorum.Zaten çoğunun izleri hala bir kara leke iken bunu karıştırmak galiba pek doğru bir hareket olmayacak.Neyse.Bugün diğer günlerden bir farklılık taşımıyor hayat.Aslında her gün bir adım yaklaşıyoruz geleceğe ve kopuyoruz geçmişten.Ama resmi olan doğum günü daha bir farkındalık gerektiriyor.Bende birçok kişi gibi öyle hissediyorum.Vay bee.Kaç yıl olmuş hakikaten şöyle bir düşünüce.Bazen geliyor gözümün önüne.Kaç kişi bıraktım ardımdan,kaç kişiyle yaşadım hayatı diye.Tabi şu aralar pek bir yalnız mod da yaşasam da eskiden ne kalabalıktı çevrem.Bu yalnızlığı ben istedim ve ona sahibim.Yakınmıyorum.Sadece bir an durup düşünüyorum.Ve bazı gerçekleri nasıl göremediğimi düşünüyorum.Ama eminim ki her hata beni ders aldığım süreçte geleceğe bir nebze daha çok hazırlıyor ve daha mutlu olmam için benim öğretmenim oluyor.Bunu böyle kabullenmek yaşamak için gerekli.Tavsiye ederim.

Doğum günlerimde pasta yemekten nefret eden bir insan olaraktan -tatlı olan hiç bir şeyi sevmem neredeyse de- bugün farklı olaraktan acılarım ve mutluluklarımla bir pasta yaptım.Tek tek tanımış olduğum herkesten birer öğüt ve hediye aldım.Üzerine bir bir dizdim mumları.Aman Allah'ım şimdiden ne kadar çok olmuş bunlar....Ölenler için son bir kez daha yas tuttum bu yaşımın anısına.Hayatın ağır yükünü taşıyamayan ve başka yollarda kendini kandıran tüm eski dostlarımı selamladım tekrar.Artık geçmişime resmi olarakta bir veda edip anılarıma el salladım sessizce.Görmediler.Mutluluklarımı bir sandığa sakladım ve bıraktım açık kalsın üstü.Acılarımı gömdüm en derin yerlerime ve onların verdiği kuvvetle üfledim yirmi yılın birikmiş tüm dumanını.Artık daha büyük bir adamım işte.Sakallarım daha gür çıkacak,sesim kalınlaşacak iyiden iyiye.Belki o gür saçlarım birazcık daha eksilecek.Ama en önemlisi farkında olmadan hayat biraz daha yüklenecek omuzlarıma.Ve ben el mahkum çekeceğim hepsini.

Evet şu an 21 yaşımdayım saat 00.01.Bitti en sonunda.Bakalım daha kaç yirmi yıl göreceğim.Bu arada yine dilek tutmadım mumları üflerken.Beklentim mi yok nedir bilmiyorum.Ve evet işte sesleri duyorum.Bu yazı kendime armağanım olsun.Evet sesler daha net geliyor.Tüm herkes beni bekliyormuş.
Sesler artık her yanımdan geliyor.
Hepsi biraz yapmacık,biraz gerçekçi gülüyor sanki yüzüme.
Artık etrafımı sardı saracaklar tüm tanıdığım insanlar.
Sabah selam verdiğim belediye işçisi bile burada.
Artık duymamak imkansız.Bağırıyorlar tüm güçleriyle.
Biraz daha çocuk kalsam olmaz mı?
Biraz daha yatayım annemin kucağında.
Biraz daha korkayım gecelerden?
Olmaz mı?
Kabul etmiyor sesler.
Bağırıyorlar.
Biraz daha kalmak istesem de izin vermiyorlar.
Büyüdüm....
Sesler.
Sesler.
Bağırıyorlar beynimin içinden;
İyi ki doğdun,iyi ki doğdun,mutlu yıllar saaanaaa..
Bekleseniz keşke.
Birazcık daha tırmanmak istiyordum ağaçlara.
Biraz daha sallanmak salıncaklarda.
Biraz daha gülebilmek doğallığımla...
Artık hemen yanımdalar.
Duymak istemiyorum.Kurtarın beni..
İyi ki doğduunnn..........